Plankton vormt ook de basis van het voedselweb in de diepere delen van de zee en oceaan. Alle planktondeeltjes die niet werden opgegeten, zinken als zeesneeuw naar de zeebodem. Voor de bewoners uit de diepte komt hun voedsel uit de lucht vallen. Na de lentebloei van fytoplankton bedekt de bodem van de diepgelegen abyssale vlaktes zich met een dikke laag afgestorven plankton. Ook dode dieren zorgen voor een grote feestmaaltijd op de zeebodem. Vandaar dat de zeebodem zo rijk is aan nutriënten (voedingsstoffen). In zones waar water uit de diepte terug naar de oppervlakte stroomt, opwellingsgebieden genaamd, zoals de Baai van Biskaje voor de Noord-Spaanse en West-Franse kust, krijgen we hierdoor zeer voedingsrijke en diverse ecosystemen.

 

Na deze lange reis richting de zeebodem komen de opruimers of reducenten in actie. Deze organismen eten het afval op en breken het af. Een belangrijke taak is hierbij weggelegd voor bacteriën en schimmels. Bacteriën komen dus ook in zee voor en zelfs in grote aantallen: miljoenen per liter zeewater. Ze zetten organisch materiaal, afkomstig van zowel dieren als planten uit ieder trofisch niveau, om in anorganisch materiaal zodat de bouwstoffen weer opnieuw in het voedselweb worden opgenomen. Zonder bacteriën zou er geen leven in zee en op aarde mogelijk zijn.                                                   

                                                                                                                                                 

Nu zal je je misschien afvragen waar de reducenten in het voedselweb staan. Bacteriën voeden zich met tal van organismen en worden op hun beurt geconsumeerd door zeewezens zoals rondwormen. Hen boven de toppredator of onder de primaire producenten in een voedselweb plaatsen, is dus een beetje een kip of ei discussie. Met de toevoeging van de reducenten spreken we dan ook eerder over de voedselkringloop. Er is geen begin, en ook geen einde meer te vinden.