Gelukkig komen we heelhuids aan op de bodem van de diepe oceaan. Het landschap van de abyssale vlakte lijkt oneindig uitgestrekt, het is er zo vlak dat we vele kilometers moet lopen om slechts 2 m te stijgen. Deze enigszins inspiratieloze vlakten beslaan wereldwijd zo’n 40% van de oceaanbodem.

 

Af en toe wordt onze tocht eens onderbroken door een heuvel  of door een zeeberg (seamount). Zeebergen maken het landschap alweer interessant. Ze zijn minstens 1.000 meter hoog, liggen geheel onderwater en zijn ontstaan door lokaal vulkanisme. Ze vormen dus geen eilanden.

 

Naar schatting zijn er in de Atlantische Oceaan alleen al een 800-tal van deze zeebergen, en duizenden in de Pacifische Oceaan. Rond deze onderzeese bergen vergapen we ons aan de hoge biodiversiteit. De seamounts vormen immers een unieke en complexe biotoop. Vaak zijn ze begroeid met koralen en sponzen. We vinden er een grote rijkdom aan commerciële vissen, haaien, zeezoogdieren en heel wat soorten die we nog nooit eerder hebben gezien. Helaas is er nog weinig bekend over de biodiversiteit van deze leefgemeenschappen. Men zegt zelfs wel eens dat we meer weten van ons sterrenstelsel dan van onze eigen diepzee...